Ανακοινώσεις

Σαν σήμερα, πριν από 59 χρόνια, ο «Σταυραετός του Μαχαιρά» σκοτώνεται από τους Άγγλους.

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1928 στο κατεχόμενο χωριό Λύση. Οι γονείς του, Πιερής και Αντωνού, ήταν εύποροι αγρότες. Είχε μια αδερφή, την Χρυσταλλού Αυξεντίου-Σουρουλλά.

Ο Γρηγόρης μετά το δημοτικό σχολείο του χωριού του φοίτησε στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου και ακολούθως αποφάσισε να πάει στην Ελλάδα για να σπουδάσει στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού.

Αφού αποφοίτησε, έκανε τη στρατιωτική του θητεία στον 1ο λόχο του 613ου τάγματος πεζικού, στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού, για λίγους μήνες και στις 15/11/1952 τελειώνοντας τη θητεία του επέστρεψε στην Κύπρο, όπου άρχισε να εργάζεται στα κτήματα του πατέρα του σαν οδηγός, μεταφέροντας εργάτες από τη Λύση στην Αμμόχωστο. Εκείνη την περίοδο αρραβωνιάζεται.

Στις 20 Ιανουαρίου 1955 ο Γρηγόρης μυήθηκε στον αγώνα κατά των Άγγλων.

Την άνοιξη του ιδίου χρόνου συμμετείχε στις επιθέσεις κατά της Ηλεκτρικής Εταιρείας και του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Λευκωσίας.

Μπαίνοντας στον αγώνα του δόθηκαν τα εξής ψευδώνυμα: «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος», «Ανταίος» και «Ζώτος».

Αγωνίστηκε σκληρά στην αντίσταση κατά των Άγγλων και πολύ γρήγορα διακρίθηκε για τις ηγετικές του ικανότητες και του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α.

Στις αρχές του αγώνα υπηρέτησε ως Τομεάρχης Αμμοχώστου-Βαρωσίων.

Ήταν ηγετική φυσιογνωμία και διέθετε οργανωτικές και στρατιωτικές αρετές. Ήταν ο μόνος από τους νεαρούς μαχητές που διέθετε στρατιωτική κατάρτιση, αλλά παράλληλα διακρινόταν για τις πνευματικές του αρετές, την αγάπη και τη στοργή που έδειχνε προς τους συντρόφους του, τους οποίους και στήριζε, ενδυνάμωνε και ενίσχυε με σθένος, αγωνιστικότητα και αυταπάρνηση.

Την 1η Απριλίου 1955 καταζητήθηκε από τους Άγγλους για τη συμμετοχή του στον Αγώνα και μετατέθηκε στην επαρχία Κυρήνειας, όπου υπηρέτησε ως τομεάρχης της ΕΟΚΑ μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1955.

Από τον Δεκέμβριο του 1955 διετέλεσε τομεάρχης Πιτσιλιάς, μέχρι τις 3 Μαρτίου του 1957 που έπεσε μαχόμενος.

Ένα από τα σημαντικότερα κρησφύγετα που χρησιμοποίησε ο Γρηγόρης Αυξεντίου τον καιρό του αγώνα βρίσκεται στην καρδιά του Παλαιχωρίου, δίπλα από την Εκκλησία της Παναγίας Χρυσοπαντάνασσας, στο υπόγειο του σπιτιού του Ανδρέα και της Μαρίτσας Καραολή.

Κτίστηκε, με υπόδειξη του ιδίου του ήρωα το καλοκαίρι του 1956, από τους αντάρτες του Γεώργιο Μάτση, Λεωνίδα Στεφανίδη και Αντώνη Παπαδόπουλο σε συνεργασία με τον Ανδρέα Καραολή και την τεχνική βοήθεια του Σπύρου Μιχαηλίδη.
Οι Άγγλοι δεν μπορούσαν να τον πιάσουν και τον είχαν επικηρύξει αρχικά με 250 λίρες και στην συνέχεια, με το υπέρογκο για την εποχή, ποσό των 5.000 λιρών, επειδή ανατίναξε αγγλικές περιουσίες.

Μετά την επικήρυξη του καταφεύγει στην οροσειρά τού Πενταδάκτυλου, σε μια φυσική στενόχωρη σπηλιά. Εκεί τον βρήκε ο βοσκός από τη Λάπηθο, γέρο Γιώργος Ζοππής και άρχισε να τον τροφοδοτεί, εκμεταλλευόμενος το επάγγελμά του που δικαιολογούσε την καθημερινή παρουσία του στο βουνό. Εκεί ο Αυξεντίου μαθαίνει στους αγωνιστές την χρήση των όπλων, καθώς και τεχνικές ανταρτοπόλεμου.

Κρυφά παντρεύτηκε την Βασιλική μια νύχτα στο μοναστήρι του Αχειροποιήτου στις 10 Ιουνίου 1955.
Ποτέ οι Άγγλοι δεν μπόρεσαν να πιάσουν το «Ζήδρο» όσες προσπάθειες και αν κάνανε. Πάντα τους ξέφευγε. Οι μάχες διαδέχονται η μια την άλλη: Αγύρτα, Λάπηθος, Πεδουλάς, Δευτερά.

Στις 11 Δεκεμβρίου 1955 επέδειξε τις εξαίρετες στρατιωτικές του ικανότητες στην ιστορική μάχη των Σπηλιών, παρασύροντας δυο φάλαγγες των Άγγλων στρατιωτών, που ανηφόριζαν προς τα κρησφύγετα, να συγκρουστούν μεταξύ τους.
Πολλά και τα κουφάρια που οι αποικιοκράτες αναγκάστηκαν να μετρήσουν στα Χανδριά, το Μάρτιο του 1956. Εκεί έπεσε ένας από τους καλύτερους πολεμιστές του Αυξεντίου, ο Χρήστος Τσιάρτας. Το Πάσχα του 1956 βρίσκει τον ήρωα ν’ αναρρώνει στο μοναστήρι του Μαχαιρά, μετά από εγχείρηση.

Στα τέλη Φεβρουαρίου 1957 οι αγγλικές δυνάμεις ασφαλείας έλαβαν την πληροφορία από ένα βοσκό ότι ο Αυξεντίου και η ομάδα του κρύβονται σε μια σπηλιά κοντά στη Μονή Μαχαιρά. Αμέσως, απόσπασμα από 60 στρατιώτες έφθασε εκεί το απόγευμα της 2ας Μαρτίου.

Περικύκλωσε τη σπηλιά και κάλεσε τον Αυξεντίου να παραδοθεί. Ο επικεφαλής του βρετανικού αποσπάσματος, ανθυπολοχαγός Μίντλετον, πλησίασε την είσοδο της σπηλιάς και φώναξε: “Ρίξε τα όπλα σου και παραδώσου, αλλιώς θα επιτεθούμε”. Κάποιος απάντησε: “Καλά παραδινόμαστε”.

Οι συναγωνιστές του Ανδρέας Στυλιανού, Αυγουστής Ευσταθίου, Αντώνης Παπαδόπουλος και Φειδίας Συμεωνίδης βγήκαν έξω, o Αυξεντίου όχι. Ο Μίντλετον τον κάλεσε και πάλι να παραδοθεί, αλλά έλαβε την υπερήφανη απάντηση “Μολών λαβέ”.
Αμέσως, τέσσερις στρατιώτες όρμησαν μέσα στην σπηλιά. Ο Αυξεντίου τους υποδέχτηκε με καταιγιστικά πυρά. Οι τρεις Βρετανοί οπισθοχώρησαν έντρομοι, ο τέταρτος, ένας δεκανέας, έπεσε νεκρός.

Ο Μίντλετον ζήτησε ενισχύσεις, οι οποίες κατέφθασαν αμέσως με ελικόπτερα. Η μάχη συνεχίσθηκε για 10 ώρες, χωρίς αποτέλεσμα για τους επιτιθέμενους. Σκοπός του Γρηγόρη ήταν να κρατήσει τη μάχη μέχρι να νυχτώσει και επωφελούμενος από το σκοτάδι να διαφύγει.

Οι Άγγλοι στρατιώτες, που αντιλήφθηκαν τον σκοπό του έριξαν στη σπηλιά βόμβες πετρελαίου. Τεράστιες φλόγες κάλυψαν το σπήλαιο, για να τυλίξουν σε λίγο το κορμί του Αυξεντίου. Η μάχη τελείωσε στις 2 το βράδυ της 3ης Μαρτίου 1957. Το πτώμα του ηρωικού αγωνιστή βρέθηκε απανθρακωμένο.

Το καρβουνιασμένο πτώμα του αναγνώρισε πρώτος ο πατέρας του στο στρατιωτικό νοσοκομείο Λευκωσίας.
“Απ’ τις χοντρές ελληνικές κοκκάλες του», όπως είπε, «κι από κείνο το χρυσό κωσταντινάτο που άχνιζε στον κόρφο του”.
Βγήκε από το νεκροτομείο χαμογελώντας κι όταν ρωτήθηκε από τους οικείους του γιατί γελούσε, κι αν τελικά δεν είναι ο Γρηγόρης, αυτός απάντησε με περηφάνια: “Ναι, ο Γρηγόρης είναι, αλλά να μην μας δούνε αυτά τα σκυλιά να κλαίμε” και αφού απομακρύνθηκε λίγο, έβαλε τα κλάματα.

Η μάνα του όταν πληροφορήθηκε το μαύρο μαντάτο έσφιξε το μαύρο της τσεμπέρι κάτω απ’ το δυνατό σαγόνι της και είπε ακριβώς τα λόγια που περίμενε ο γιος της: “Είμαι περήφανη για τον γιο μου. Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου”.

Από φόβο λαϊκών εκδηλώσεων οι Άγγλοι έθαψαν το καμένο σώμα του Γρηγόρη στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στις 4 Μαρτίου 1957, στον χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως “Φυλακισμένα Μνήματα”.
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου απέδειξε ότι ο ηρωισμός δεν είναι λόγια αλλά αποφάσεις και πράξεις.

Εμείς το λιγότερο που οφείλουμε στο Γρηγόρη και σε όλους τους ήρωες μας είναι, να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για μια λεύτερη Κύπρο.

Γραφείο Τύπου
Νεολαίας ΕΔΕΚ
03/03/2016

Του Νικόλα Σολωμού

 

Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων

 

Νεολαίας ΕΔΕΚ

 

Με την έννοια πολιτικό κόμμα μπορούμε να ορίσουμε κάθε συλλογικότητα η οποία σε μια δημοκρατία οργανώνει τους πολίτες και επιδιώκει να συμμετάσχει στην εκλογή αντιπροσώπων στο κοινοβούλιο προτείνοντας ένα συγκροτημένο πλαίσιο προτάσεων ή εκφράζοντας ιδεολογικές προτιμήσεις με αναφορά στο γενικό καλό. Το γενικό καλό όμως, είναι σχετικό και υποκειμενικό.

 

Στην περίπτωση του ΔΗΣΥ, ο οποίος θεωρείται «συντηρητικό» κόμμα, θεωρητικά έχει να κάνει με την επιφυλακτική αντιμετώπιση των νέων θεσμών, αρχών και αξιών της κοινωνίας, σε ατομική και ομαδική βάση. Δηλαδή, σημαίνει την επιφυλακτική έως αρνητική στάση απέναντι σε οποιοδήποτε νεωτερισμό. Ένας από τους κύριους εκφραστές αυτής της σχολής, ο Edmund Burke, συνέδεσε τις αρχές αυτές με ρομαντικές και μη ντετερμινιστικές αντιλήψεις για την κοινωνία και την πολιτική. Πλέον και εν έτη 2016, οι συντηρητικοί βρίσκονται ενσωματωμένοι στο ρεύμα του φιλελευθερισμού. Σύμφωνα με τον Bertrand Russel, ο φιλελευθερισμός είναι μια πολιτική φιλοσοφία θεμελιωμένη στις ιδέες της ατομικής ελευθερίας και ατομικής ιδιοκτησίας. Ωστόσο, ο φιλελευθερισμός αντιμετωπίζει επαναλαμβανόμενες προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένων του συντηρητισμού και του φονταμενταλισμού σε πολλές περιοχές στον κόσμο, με ένα συνδυασμό αυταρχικής κυβέρνησης και μεταρρυθμίσεων που προηγούνται του εκδημοκρατισμού.

 

Στην περίπτωση του ΑΚΕΛ, ο ευρύτερα γνωστός τύπος θεωρητικής και πολιτικής προσέγγισης της κομμουνιστικής κοινωνίας είναι ο μαρξισμός και τα διάφορα παράγωγά του. Για του λόγου το αληθές, ο μαρξισμός θεωρητικά (γιατί στην πράξη τα πράγματα είναι αλλιώς) χρησιμοποιεί ως βασική μεθοδολογία για την ανάλυση των κοινωνιών και των τρόπων παραγωγής, την υλιστική αντίληψη της ιστορίας. Ο υλισμός ως αντίληψη για τον κόσμο, βασίζεται πάνω στην αρχή που λέει ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα είναι η μόνη υπεύθυνη για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας και της κοινωνίας. Η υλιστική αντίληψη της ιστορίας μέχρι τώρα διακρίνει και αναλύει τους εξής τρόπους παραγωγής άρα και τις εξής μορφές κοινωνικής οργάνωσης από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα: δουλοκτησία, φεουδαρχία, καπιταλισμός και, τελικώς, κομμουνισμός. Εν έτη 2016, όλα αυτά χάθηκαν και πλέον μιλάμε για μια αριστερά που είναι πλήρως εκφυλισμένη.

 

Οι καιροί για την διατήρηση και συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι δύσκολοι και ενδεχομένως όπως όλα δείχνουν, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, φέρουν οι κυβερνήσεις διαχρονικά. Παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το φέρει η σημερινή κυβέρνηση και δη, ο ΠτΔ. Ένας ΠτΔ που αποκρύβει (ηθελημένα ή μη), τα όσα συζητιόνται στις συνομιλίες, με τα πολιτικά κόμματα του ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, να διαδραματίζουν το δικό τους ρόλο σε αυτό το μείζον εθνικό ζήτημα. Της επίλυσης του κυπριακού!

 

Εδώ και κάτι περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες, ο διπολισμός του ΔΗΣΑΚΕΛ προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να θέσει τους συμπολίτες μας και όλους τους Κύπριους επί τετελεσμένων, με την επιβολή της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ), ως μοναδικής λύσης για το κυπριακό πρόβλημα. Διαφαίνεται επίσης, ότι οι πολιτικές του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, ευθυγραμμίζονται πλήρως με την τούρκικη προπαγάνδα όσον αφορά την επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Παρ’ όλα αυτά, τόσο το ΔΗΣΥ όσο και το ΑΚΕΛ, φαίνεται να παρεκτρέπονται από τις αρχές και τις αξίες των προγόνων τους και είναι πασιφανές ότι θέλουν να έχουν ένα λαό κοιμισμένο. Κρίμα και λυπάμαι για αυτό που λέω, αλλά μάλλον είμαστε ένας από τους πιο κοιμισμένους λαούς της Ευρώπης. Ίσως να απορήσετε γιατί λέω ότι είμαστε ο πιο κοιμισμένος λαός, μα αυτό είναι προφανές. Η τάση για την πολιτική τοποθέτηση των δύο αυτών σχολών (του ΔΗΣΑΚΕΛ), φαίνεται να συνδέεται με την ανατομία του ανθρώπινου εγκεφάλου. Στην πραγματικότητα, θέλουν την «πολιτική τους σοφία» να μην είναι πλέον συλλογική, αλλά απόρροια του στοχασμού ενός καθήμενου ανθρώπου σε κουνιστή πολυθρόνα και τον οποίο θέλουν να βρίσκεται σε κώμα. Λοιπόν, η «λαϊκή εξουσία» του ΑΚΕΛ (ή αλλιώς δικτατορία του προλεταριάτου) μαζί με την «ωφέλιμη δεξιά» του ΔΗΣΥ, χειραγωγούν το λαό εναντίον του λαού, στο όνομα του λαού και δυστυχώς, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, ολόκληρο το λαό σε κώμα!

 

Αν ήμασταν ξύπνιοι, τότε θα ήμασταν έξω στους δρόμους, σε διαδηλώσεις και πορείες, σε κινητοποιήσεις για να εκφράσουμε τη δυσαρέσκεια μας για αυτά που θα ακολουθήσουν (της εσχάτης προδοσίας και του εθνικού ξεπουλήματος της πατρίδας μας), για τη διασφάλιση και κατοχύρωση των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας και όχι να καθόμαστε στις πολυθρόνες μας και να τρώμε πίτσες… Είμαστε ένας λαός που μοιάζει με «γίγαντα», όπου η εξουσία της «Κίρκης» με τα τόσο πανούργα και αποτελεσματικά της κόλπα, μας κρατάει εξαρτημένους, υπνωτισμένους και πάνω απ’ όλα διχασμένους! Μα το «διαίρει και βασίλευε», καλά κρατεί… Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα, «νάνοι» οι περισσότεροι των πολιτικών μας και κοιμισμένος «γίγαντας» ο λαός της Κύπρου. Μα όσο πιο νάνοι είναι οι εκάστοτε πολιτικοί, τόσο πιο χαμηλά κατρακυλάει η χώρα μας, η κοινωνία, ο πολίτης και ο άνθρωπος.

 

Αδιαμφισβήτητα σήμερα, βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, στο ζενίθ των γεωπολιτικών καταστάσεων και οι οποίες φαίνεται να κρίνουν το μέλλον μας. Πλέον, οι κοινωνικές σχέσεις και συμμαχίες μεταξύ των χωρών, δεν είναι αιτιατές και προβλέψιμες. Μια λύση για να είναι βιώσιμη πρέπει να έχει προοπτική στο μέλλον και όχι να έχει πρόσκαιρο συμφέρον το οποίο δεν είναι άλλο παρά να κερδίσει η Τουρκία ακόμη λίγη απόσταση προς την Ευρώπη. Μπροστά στα ολέθρια αδιέξοδα στα οποία οδηγούμαστε, η κυβέρνηση και το παρασύστημα της, εξελίσσονται σε συνώνυμο της εξαπάτησης και του ψέματος. Τώρα μόνον οι προσευχές μπορούν να βοηθήσουν τον λαό μας. Μα ένα είναι το κόμμα: «Το κώμα σου λαέ»! Ο κυπριακός λαός πρέπει να ξυπνήσει άμεσα από αυτό το κώμα. Ο Θεός βοηθός.