Του Νικόλα Σολωμού
Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων
Νεολαίας ΕΔΕΚ
Με την έννοια πολιτικό κόμμα μπορούμε να ορίσουμε κάθε συλλογικότητα η οποία σε μια δημοκρατία οργανώνει τους πολίτες και επιδιώκει να συμμετάσχει στην εκλογή αντιπροσώπων στο κοινοβούλιο προτείνοντας ένα συγκροτημένο πλαίσιο προτάσεων ή εκφράζοντας ιδεολογικές προτιμήσεις με αναφορά στο γενικό καλό. Το γενικό καλό όμως, είναι σχετικό και υποκειμενικό.
Στην περίπτωση του ΔΗΣΥ, ο οποίος θεωρείται «συντηρητικό» κόμμα, θεωρητικά έχει να κάνει με την επιφυλακτική αντιμετώπιση των νέων θεσμών, αρχών και αξιών της κοινωνίας, σε ατομική και ομαδική βάση. Δηλαδή, σημαίνει την επιφυλακτική έως αρνητική στάση απέναντι σε οποιοδήποτε νεωτερισμό. Ένας από τους κύριους εκφραστές αυτής της σχολής, ο Edmund Burke, συνέδεσε τις αρχές αυτές με ρομαντικές και μη ντετερμινιστικές αντιλήψεις για την κοινωνία και την πολιτική. Πλέον και εν έτη 2016, οι συντηρητικοί βρίσκονται ενσωματωμένοι στο ρεύμα του φιλελευθερισμού. Σύμφωνα με τον Bertrand Russel, ο φιλελευθερισμός είναι μια πολιτική φιλοσοφία θεμελιωμένη στις ιδέες της ατομικής ελευθερίας και ατομικής ιδιοκτησίας. Ωστόσο, ο φιλελευθερισμός αντιμετωπίζει επαναλαμβανόμενες προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένων του συντηρητισμού και του φονταμενταλισμού σε πολλές περιοχές στον κόσμο, με ένα συνδυασμό αυταρχικής κυβέρνησης και μεταρρυθμίσεων που προηγούνται του εκδημοκρατισμού.
Στην περίπτωση του ΑΚΕΛ, ο ευρύτερα γνωστός τύπος θεωρητικής και πολιτικής προσέγγισης της κομμουνιστικής κοινωνίας είναι ο μαρξισμός και τα διάφορα παράγωγά του. Για του λόγου το αληθές, ο μαρξισμός θεωρητικά (γιατί στην πράξη τα πράγματα είναι αλλιώς) χρησιμοποιεί ως βασική μεθοδολογία για την ανάλυση των κοινωνιών και των τρόπων παραγωγής, την υλιστική αντίληψη της ιστορίας. Ο υλισμός ως αντίληψη για τον κόσμο, βασίζεται πάνω στην αρχή που λέει ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα είναι η μόνη υπεύθυνη για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας και της κοινωνίας. Η υλιστική αντίληψη της ιστορίας μέχρι τώρα διακρίνει και αναλύει τους εξής τρόπους παραγωγής άρα και τις εξής μορφές κοινωνικής οργάνωσης από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα: δουλοκτησία, φεουδαρχία, καπιταλισμός και, τελικώς, κομμουνισμός. Εν έτη 2016, όλα αυτά χάθηκαν και πλέον μιλάμε για μια αριστερά που είναι πλήρως εκφυλισμένη.
Οι καιροί για την διατήρηση και συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι δύσκολοι και ενδεχομένως όπως όλα δείχνουν, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, φέρουν οι κυβερνήσεις διαχρονικά. Παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το φέρει η σημερινή κυβέρνηση και δη, ο ΠτΔ. Ένας ΠτΔ που αποκρύβει (ηθελημένα ή μη), τα όσα συζητιόνται στις συνομιλίες, με τα πολιτικά κόμματα του ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, να διαδραματίζουν το δικό τους ρόλο σε αυτό το μείζον εθνικό ζήτημα. Της επίλυσης του κυπριακού!
Εδώ και κάτι περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες, ο διπολισμός του ΔΗΣΑΚΕΛ προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να θέσει τους συμπολίτες μας και όλους τους Κύπριους επί τετελεσμένων, με την επιβολή της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ), ως μοναδικής λύσης για το κυπριακό πρόβλημα. Διαφαίνεται επίσης, ότι οι πολιτικές του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, ευθυγραμμίζονται πλήρως με την τούρκικη προπαγάνδα όσον αφορά την επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Παρ’ όλα αυτά, τόσο το ΔΗΣΥ όσο και το ΑΚΕΛ, φαίνεται να παρεκτρέπονται από τις αρχές και τις αξίες των προγόνων τους και είναι πασιφανές ότι θέλουν να έχουν ένα λαό κοιμισμένο. Κρίμα και λυπάμαι για αυτό που λέω, αλλά μάλλον είμαστε ένας από τους πιο κοιμισμένους λαούς της Ευρώπης. Ίσως να απορήσετε γιατί λέω ότι είμαστε ο πιο κοιμισμένος λαός, μα αυτό είναι προφανές. Η τάση για την πολιτική τοποθέτηση των δύο αυτών σχολών (του ΔΗΣΑΚΕΛ), φαίνεται να συνδέεται με την ανατομία του ανθρώπινου εγκεφάλου. Στην πραγματικότητα, θέλουν την «πολιτική τους σοφία» να μην είναι πλέον συλλογική, αλλά απόρροια του στοχασμού ενός καθήμενου ανθρώπου σε κουνιστή πολυθρόνα και τον οποίο θέλουν να βρίσκεται σε κώμα. Λοιπόν, η «λαϊκή εξουσία» του ΑΚΕΛ (ή αλλιώς δικτατορία του προλεταριάτου) μαζί με την «ωφέλιμη δεξιά» του ΔΗΣΥ, χειραγωγούν το λαό εναντίον του λαού, στο όνομα του λαού και δυστυχώς, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, ολόκληρο το λαό σε κώμα!
Αν ήμασταν ξύπνιοι, τότε θα ήμασταν έξω στους δρόμους, σε διαδηλώσεις και πορείες, σε κινητοποιήσεις για να εκφράσουμε τη δυσαρέσκεια μας για αυτά που θα ακολουθήσουν (της εσχάτης προδοσίας και του εθνικού ξεπουλήματος της πατρίδας μας), για τη διασφάλιση και κατοχύρωση των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας και όχι να καθόμαστε στις πολυθρόνες μας και να τρώμε πίτσες… Είμαστε ένας λαός που μοιάζει με «γίγαντα», όπου η εξουσία της «Κίρκης» με τα τόσο πανούργα και αποτελεσματικά της κόλπα, μας κρατάει εξαρτημένους, υπνωτισμένους και πάνω απ’ όλα διχασμένους! Μα το «διαίρει και βασίλευε», καλά κρατεί… Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα, «νάνοι» οι περισσότεροι των πολιτικών μας και κοιμισμένος «γίγαντας» ο λαός της Κύπρου. Μα όσο πιο νάνοι είναι οι εκάστοτε πολιτικοί, τόσο πιο χαμηλά κατρακυλάει η χώρα μας, η κοινωνία, ο πολίτης και ο άνθρωπος.
Αδιαμφισβήτητα σήμερα, βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, στο ζενίθ των γεωπολιτικών καταστάσεων και οι οποίες φαίνεται να κρίνουν το μέλλον μας. Πλέον, οι κοινωνικές σχέσεις και συμμαχίες μεταξύ των χωρών, δεν είναι αιτιατές και προβλέψιμες. Μια λύση για να είναι βιώσιμη πρέπει να έχει προοπτική στο μέλλον και όχι να έχει πρόσκαιρο συμφέρον το οποίο δεν είναι άλλο παρά να κερδίσει η Τουρκία ακόμη λίγη απόσταση προς την Ευρώπη. Μπροστά στα ολέθρια αδιέξοδα στα οποία οδηγούμαστε, η κυβέρνηση και το παρασύστημα της, εξελίσσονται σε συνώνυμο της εξαπάτησης και του ψέματος. Τώρα μόνον οι προσευχές μπορούν να βοηθήσουν τον λαό μας. Μα ένα είναι το κόμμα: «Το κώμα σου λαέ»! Ο κυπριακός λαός πρέπει να ξυπνήσει άμεσα από αυτό το κώμα. Ο Θεός βοηθός.
Νικόλας Σολωμού: Το κόμμα και το κώμα. Όταν η ελπίδα δοκιμάζεται.
