ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΔΕΚ

Της Βασιλείας Νικολάου
Γραμματέας Εκδηλώσεων
Ε.Ε Λεμεσού Νεολαίας ΕΔΕΚ

 

 

Σήμερα βρίσκομαι εδώ για να εκπροσωπήσω μια γενιά που η φωνή της σίγησε μέσα στο μαύρο του Μνημονίου, εκπροσωπώντας με τις δικές μου εμπειρίες και φωνή αφανείς ηρωίδες της κοινωνίας μας, όπου κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια νέα ανηφόρα, μια καινούργια πάλη για επιβίωση απέναντι στην καταπίεση και την βαρβαρότητα. Αποτελώ ένα κομμάτι μιας γενιάς που μεγάλωσε με αγάπη , φροντίδα και πολλή στοργή. Μιας γενιάς που δεν στερήθηκε τίποτε υλικό λόγω της ραγδαίας ανάπτυξης που είχε η μεταπολεμική Κύπρος. Μιας γενιάς που έχει την αρτιότερη κατάρτιση όλων των περιόδων , αλλά που μένει στάσιμη λόγω της οικονομικής κρίσης που προκάλεσαν οι κυβερνήσεις και τα παγκόσμια καπιταλιστικά κέντρα.

 

Είναι της πάσης γνωστόν ότι σημαντικό ρόλο για την αξιακή δημιουργία ενός ανθρώπου με ήθη και αρχές σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η οικογένεια. Είχα την ευλογία να έχω για πατέρα ένα άνθρωπο που μου έδωσε όλη την αγάπη του κόσμου , που μου μεταλαμπάδευσε όλες τις ηθικές αξίες και τις εμπειρίες του. Μια μητέρα που στεκόταν πάντα δίπλα μου ως φίλη και όχι ως κριτής, μια γυναίκα με σύγχρονη θεώρηση για την ζωή. Μεγάλωσα σε μια λαϊκή οικογένεια , όπου με σκληρή δουλειά μέσα στη βιοπάλη φρόντιζαν να μου παρέχουν τα πάντα και να μην στερηθώ τίποτα.

 

Από μικρή θυμάμαι όλες αυτές τις διηγήσεις του πατέρα μου που ευλαβικά άκουγα, κρεμάμενη από κάθε του λέξη για την Δημοκρατική Αντίσταση του 1974, τους αγώνες του λαού μας ενάντια στη Χούντα , στα Πραξικοπήματα αλλά και για την προάσπιση της Δημοκρατίας. Είχα την τύχη να έχω για πατέρα έναν από τους πρωταγωνιστές της Αντίστασης, έναν Εδεκκίτη που πήρε το όπλο στο χέρι για να προασπίσει τη νομιμότητα και να πολεμήσει τον Φασισμό! Από την παιδική ηλικία γαλουχήθηκα με τις ιδέες του σοσιαλισμού, της αλληλεγγύης και του σεβασμού απέναντι σε κάθε άνθρωπο.

Αποτέλεσαν όλα αυτά το ελατήριο για την ενασχόληση μου με τα κοινά σε ένα χώρο δύσκολο και σαφέστατα καθορισμένο από το αντρικό κατεστημένο. Υπήρξαν πολλές στιγμές όπου με σεξιστικό τρόπο προσπάθησαν να με φιμώσουν για τις απόψεις μου. Δεν τα κατάφεραν όμως και σήμερα είμαι εδώ μαζί σας, συνοδοιπόρος με τη σοσιαλιστική γυναικεία κίνηση. Γιατί μια πραγματική γυναίκα πρέπει να περάσει τις δικές της συμπληγάδες, ξέρει καλά πως αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι είναι αγάπη και αποδοχή. Ίσως και λίγο θαυμασμό.

Η γενιά μου είχε το πλεονέκτημα να μορφωθεί, να λάβει μια πλήρη και ολοκληρωμένη κατάρτιση, σε σχέση με παλαιότερες γενιές , για αυτό και σήμερα η Κύπρος έχει ένα από τα πιο υψηλά ποσοστά σε μορφωτικό επίπεδο στην Ευρώπη. Στο σχολείο ήμουν μια καλή μαθήτρια, με ανήσυχο πνεύμα που μπορώ να πω ότι άγγιζε τα όρια της επαναστατικότητας. Ακόμη θυμάμαι τα τετράδια του «Δεν Ξεχνώ», τις εικόνες των αγνοουμένων , των αντίσκηνων και τις προσφυγιάς και του Ματωμένου Πενταδάκτυλου αναρτημένες πάνω στις πινακίδες του σχολείου. Την γιαγία μου να περιμένει τον αγνοούμενο θείο μου που πίστευε πως είναι ζωντανός και κατοικεί στην Τουρκία και κάποια μέρα θα γυρίσει. Όλες αυτές τις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για κάθε τι λεβέντικο που έχει βγάλει η ηρωομάνα Κύπρος. Θα ήταν ολίσθημα αν διαγράφονταν από τη μνήμη μου οι πορείες διαμαρτυρίας για το Σχέδιο Αναν το 2004. Έφηβη τότε είχα γίνει ένα με το μαθητικό κίνημα για την προάσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας και ανεξαρτησίας αλλά και την αποτροπή του βάρβαρου και ετεροβαρές Σχεδίου Αναν. Αμούστακα αγόρια τότε οι συμμαθητές μου επεδείκνυαν ένα προστατευτισμό απέναντι μου. Αναρωτιόνταν πως μπορούσαν τα κορίτσια της εποχής μου να διεκδικούν με τόσο δυναμισμό και να ρίχνονται στην μάχη για την αποτροπή ενός τόσο άδικου σχέδιο. Αυτή η παραξενιά μετατρεπόταν σε προστατευτισμό στην όψη αυτών που επρόκειτο να έρθουν …

Υπήρχε όμως και η άλλη όψη του σχολείου, η σκοτεινή όψη , όπου πολλές φορές τα πρότυπα που προέβαλλε ο καπιταλισμός, η αναγκαιότητα του να αρέσει ένα κορίτσι στο ανδρικό φύλο, οι αρνητικές κριτικές των αγοριών απέναντι στα κορίτσια τα ανάγκαζαν κάποια εξ αυτών να οδηγούνται είτε στον ξεπεσμό , είτε σε αυτοκαταστροφικές τάσεις όπως η νευρική ανορεξία. Μια γυναίκα δεν πρέπει να την ενοχλούν και τόσο οι ατέλειες στο σώμα της, αφού ξέρει καλά πως το κυνήγι της τελειότητας είναι ένα παιχνίδι σικέ και δε θέλει πια να πάρει μέρος σε αυτό. γιʾ αυτόν τον λόγο δεν πρέπει να την αγγίζουν οι αρνητικές κριτικές. Εκείνη ξέρει καλύτερα τι είναι σημαντικό και τι όχι, τι αξίζει και τι όχι, σε ποια πράγματα αξίζει να επενδύσει την πολύτιμη ενέργειά της και σε ποια όχι.

Τα χρόνια περνούσαν και έφτασε το πλήρωμα του καιρού για να μου φέρει τον πρώτο σημαντικό στόχο της ενηλικίωσης. Την εισαγωγή μου στο Πανεπιστήμιο. Ρίχτηκα και εγώ σ ένα στείρο ανταγωνισμό στα πλαίσια ενός σχολείου που ήταν και εξακολουθεί να είναι άμεσα συνδεδεμένο με την Αγορά απογυμνωμένο από κάθε ίχνος ηθικής, και κοινωνικής παιδείας. Σε ένα σχολείο λοιπόν δύο ταχυτήτων, των πετυχημένων και των αποτυχημένων μαθητών που μονάχα στόχος ήταν η απόκτηση δεξιοτήτων παρά η παιδεία. Ως σοσιαλίστρια διαφωνούσα πάντοτε με αυτή την καπιταλιστική λογική ,θεωρώντας ότι σε μια σοσιαλιστική κοινωνία οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες στη ζωή.

Αφού το εκπαιδευτικό σύστημα απέκλειε τους μαθητές από την Δημόσια Δωρεάν Παιδεία, με οδήγησε στη δήθεν μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα Ιδιωτική εκπαίδευση. Η τάση της εποχής ήταν η χρηματιστικοποίηση, να μας ωθήσουν σε μια δουλειά που να μας αποφέρει τεράστια χρηματικά ποσά, να μετατραπούμε όλοι σε λογιστές και οικονομολόγους. Έτσι κατάφερα και εγώ να πάρω ένα πτυχίο λογιστικής από γνωστό Ιδιωτικό Πανεπιστήμιο.
Το 2013, μετά τις «δεσμεύσεις» του προέδρου Νίκου Αναστασιάδη η Κύπρος έλαχε να νιώσει μια αλλόκοτη εισβολή.

Την οικονομική εισβολή, στις καταθέσεις μας, στο βιός μας και στους κόπους μιας ζωής. Μας έχουν βιάσει την αξιοπρέπεια , μας καταδίκασαν στην ανέχεια και στην ανεργία. Για κάθε νέο το ξεκίνημα της ζωής είναι δύσκολο, η οικονομική κρίση όμως το έκανε ασύμφορο. Οι προσπάθειές μου για ανεύρεση εργασίας, ώστε να καταφέρω και εγώ να στηριχτώ από κάπου να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου έπεφταν στο κενό. Δεκάδες βιογραφικά είχαν καταλήξει στα αζήτητα με προορισμό την καύση τους. Δεκάδες μάταιες συνεντεύξεις για ένα μισθό των 500 ευρώ , μου επιφύλασσαν άλογες απαιτήσεις και δυσάρεστες εκπλήξεις. Αυτή την περίοδο αποδεικνύεται το απάνθρωπο πρόσωπο των εργοδοτών μετατρέποντας υπαλλήλους και μη σε μαριονέτες τους. Μετά από τόσες προσπάθειες να καταλήγω όπως πολλοί άλλοι της γενιάς μου με προσόντα, γνώσεις και δεξιότητες σε μια καφετέρια είτε ως σερβιτόρα, είτε ως μπαρίστα. Η εργασία και η οποιαδήποτε εργασία δεν είναι ντροπή, δεν είναι αναξιοπρεπής. Όταν όμως έχεις τα προσόντα για κάτι πιο προσοδοφόρο, για κάτι καλύτερο το απαιτείς ! Βάζοντας τη στολή λοιπόν της μπαρίστα , είχα νιώσει τα υποτιμητικά βλέμματα των ανδρών και όχι μόνο. Όταν ανέφερα πως δούλευα μπαρίστα στις διάφορες γνωριμίες, έβλεπα μια υποτίμηση στα μάτια του αντρών. Οι άντρες θαμπώνονται από την ομορφιά της νύχτας αλλά τυφλώνονται από την σκληρή πραγματικότητα.

Δυστυχώς οι άντρες δεν ανέχονται την απόρριψη, θεωρούν πως είναι οι επικυρίαρχοι απέναντι στο γυναικείο φύλο και προσπαθούν να επιβληθούν! Ο καιρός περνούσε και μια ευκαιρία γεννήθηκε για μένα και να ξεφύγω από το βούρκο της στασιμότητας. Κατάφερα να αλλάξω δουλειά και να βρω κάτι υποτίθεται πιο αξιοπρεπές. Η ζωή μου επιφύλαξε όμως και ετούτη τη φορά άσχημες εκπλήξεις. Μπορώ να πω ότι δεν ξαναγνώρισα τέτοιο δυνάστη σαν τον εν λόγω εργοδότη. Με καταπίεζε, με προσέβαλε, με τρομοκρατούσε. Έθετε περιορισμούς στο ντύσιμο, στο βάψιμο, στο περπάτημα, στην σκέψη, στην ύπαρξη μου την ίδια. Μου έλεγε πάντα ότι εμείς οι γυναίκες δεν κάνουμε για δουλειά και ότι το μόνο που ξέρουμε είναι να προκαλούμε . Ένας άνθρωπος οξύς, φαλλοκράτης και γεμάτος συμπλέγματα. Μια μέρα με εξύβρισε, πληγώνοντας την αξιοπρέπεια κάνοντας με να νιώθω ηλίθια και σκουπίδι. Αυτή η μέρα αποτέλεσε και την τελευταία μου μέρα στη δουλειά! Παραιτήθηκα! Πήρα τη ζωή στα χέρια μου, έσφιξα τις γροθιές μου, έσπασα τα δεσμά της ανάγκης. Κατάφερα όμως με το δυναμισμό και το τσαγανό που χαρακτηρίζει κάθε γυναίκα να σταθώ στα πόδια μου, να σπρώξω τη ζωή που τραβούσε την ανηφόρα και να βρω μια άλλη δουλειά. Μια δουλειά που να σέβεται το φύλο , την αξιοπρέπεια και την ανάγκη της ισότητας. Αυτή η εμπειρία με οδήγησε να κατανοήσω όλα αυτά που διεκδικεί τόσα χρόνια το Φεμινιστικό Κίνημα. Τον κάθε λόγο που έχει καεί μέχρι και το τελευταίο σουτιέν στους δρόμους και στις πλατέες. Τώρα είναι επιτακτική ανάγκη ως σοσιαλίστριες να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο για τις γυναίκες . Ένα αύριο όπου οι γυναίκες θα απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα στην εργασία αλλά και στις ευκαιρίες ανέλιξης. Όλοι μας έχουμε πληρώσει το τίμημα της κρίσης αλλά οι γυναίκες της γενιάς μου έχουν κτυπηθεί αδυσώπητα από την αντιλαϊκή βαρβαρότητα των μνημονίων.

Η γενιά μας ,ειδικά οι γυναίκες είτε θα μείνουν στο περιθώριο είτε θα εμπλακούν και θα αλλάξουν τη μορφή του πολιτικού σκηνικού, είτε με μεγάλα λάθη είτε με μεγάλα επιτεύγματα. Καμιά μας δεν είναι χρήσιμη αν δεν ενασχοληθεί με τα κοινά. Αυτά που απαιτούμε , αυτά που ζητάμε ως νέες σοσιαλίστριες είναι να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον για εμάς αλλά και για τα παιδιά μας. Γιατί όπως είπε και ο Καρλ Μάρξ : Η κοινωνική πρόοδος μπορεί να μετρηθεί από την κοινωνική θέση του ωραίου φύλου, συμπεριλαμβανομένων των άσχημων γυναικών.

Η Νεολαία ΕΔΕΚ καλεί τον κόσμο να στηρίξει τη νέα γενιά και δη την πρόεδρο της Νεολαίας ΕΔΕΚ ,Στέφανη Αντρέου. Η ανάγκη για ανανέωση και ουσιαστική αναμόρφωση της Βουλής επιβάλλεται στην κοινωνία να δείξει το δρόμο και να στηρίξει νέα πρόσωπα, αμόλυντα και κυρίως ριζοσπάστες. Μετά από μια περίοδο επιδρομών στη λαϊκή περιουσία από το κεφάλαιο, τη βύθιση της νεολαίας στην ανεργία και στην ανέχεια αλλά και η ατιμωρησία της διεφθαρμένης εγχώριας νομενκλατούρας , η εφαρμογή του σοσιαλισμού αποτελεί μονόδρομος. Στο σοσιαλισμό βρίσκεται η ελπίδα και η δύναμη στο λαό!

Ως Νεολαία ΕΔΕΚ καλούμε τον λαό να στείλει ένα βροντερό μήνυμα αντίστασης απέναντι στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της Κυβέρνησης αλλά και στα σχέδια της, για ξεπούλημα της εθνικής μας κυριαρχίας στον τούρκικο επεκτατισμό. Διεκδικούμε μια βουλή με ανθρώπους που κουβαλούν μέσα τους τον ριζοσπαστισμό, την ηθική και την επαναστατικότητα, μια βουλή με αυτοδύναμη ΕΔΕΚ για να εφαρμόσουμε τον σοσιαλισμό, για να διεκδικήσουμε μια Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη, μια Κύπρο όλων των παιδιών της, Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Αρμένιους , Μαρωνίτες και Λατίνους. Διεκδικούμε μέσα από την ταξική πάλη πλήρη δικαιώματα για τους εργαζόμενους, πραγματική ισότητα όλων των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας και ανατροπή των Δεξιών λογικών.

Η Αριστερά του τόπου είναι εδώ! Είμαστε η ελπίδα ! Είμαστε η ανατροπή και η δημιουργία της Νέας Κύπρου!

Ακολουθεί το βιογραφικό της προέδρου της Νεολαίας ΕΔΕΚ Στέφανης Αντρέου:

Η Στέφανη Ανδρέου γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1989 και μεγάλωσε στη Πάφο. Κατάγεται από τον Λουτρό της Επαρχίας Λευκωσίας και την Λάπηθο της Επαρχίας Κερύνειας. Γονείς της ο Χρίστος Ησαία και η Ανδρούλλα Σιακαλλή , οι οποίοι κατάγονται απο τον Λουτρό και την Λάπηθο αντίστοιχα. Είναι παιδί πολύτεκνης οικογένειας.

Αποφοίτησε απο το Λύκειο Κύκκου Πάφου το 2006. Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στο Τμήμα Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών και απέκτησε πτυχίο Νομικής. Απο το 2011 εργάζεται ως δικηγόρος.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών της διετέλεσε Πρόεδρος της Δημοκρατικής Κίνησης Κυπρίων Φοιτητών Αγώνα Θεσσαλονίκης. Το 2012 εξελέγη στη Κεντρική Επιτροπή του Κ.Σ ΕΔΕΚ. Απο το 2012 υπήρξε μέλος της Γραμματείας της Νεολαίας ΕΔΕΚ απο τη θέση του Γραμματέα Φοιτητών. Απο το 2014 εξελέγη Πρόεδρος της Νεολαίας ΕΔΕΚ, θέση την οποία κατέχει μέχρι σήμερα.

Ενοχλήθηκε ο πρόεδρος της φτώχειας, της ανεργίας , του ξεπουλήματος και της δουλείας από τις αποκαλύψεις του προέδρου του Κ.Σ ΕΔΕΚ, μετά τη δημοσιοποίηση των πρακτικών του Εθνικού Συμβουλίου. Αφού τις προάλλες ο Βίκτωρας Παπαδόπουλος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος (που βγάζει το φίδι απ’ την τρύπα όταν τα βρίσκει σκούρα ο ΠτΔ), προκάλεσε τον Μαρίνο Σιζόπουλο να αποκαλύψει τα στοιχεία που κατείχε αφού εν ολίγοις τον χαρακτήρισε εμμέσως πλην σαφώς φαντασιόπληκτο και ψεύτη . Τώρα γιατί ενοχλήθηκαν;

Μήπως τους ενόχλησε γιατί αποκαλύψαμε την αλήθεια;

Μήπως τους ενόχλησε γιατί επιτέλους ο λαός ενημερώθηκε για τα κακώς κείμενα των δήθεν διαπραγματεύσεων;

Μήπως τους ενόχλησε γιατί χαλάσαμε το επίπλαστο κλίμα αισιοδοξίας που δημιούργησε η Κυβέρνηση με τους αριστερούς ψάλτες της Δεξιάς ΑΚΕΛ;

Μήπως τους ενόχλησε γιατί τώρα που αποφάσισε δήθεν να «σκληρύνει» τη θέση του ο Ν. Αναστασιάδης για επικοινωνιακούς σκοπούς πάντα , λόγω προεκλογικής περιόδου, η ΕΔΕΚ τον ξεμπρόστιασε;

Ενοχλήθηκαν δήθεν ότι αποκαλύψαμε τα «όπλα» του προέδρου στις διαπραγματεύσεις… Ποια όπλα διαπραγμάτευσης; Διαπραγματεύσεις γίνονται όταν και οι δυο πλευρές διαπραγματεύονται σκληρά, όχι όταν η τ/κ πλευρά παίρνει μονάχα και η ε/κ πλευρά δίνει συνεχώς.

Να θυμίσουμε στον Πρόεδρο της Κ.Δ , τα δήθεν απόρρητα πρακτικά του Εθνικού Συμβουλίου τα κατείχαν οι Τ/κ εδώ και μήνες…

Επίσης καλεί ο πρόεδρος μέσω του δελτίου τύπου δήθεν τα κοινοβουλευτικά κόμματα να «καταδικάσουν» την στάση της ΕΔΕΚ… Σαφέστατα και θα το κάνουν αφού πλέον έγιναν δορυφόροι της Κυβέρνησης.

Εμείς θα σταθούμε στα μετερίζια της προάσπισης της εθνικής μας ακεραιότητας και υπεράσπισης του κυπριακού λαού. Η Αριστερά καλεί τον λαό σε αγώνα και να προστατέψει την ΕΔΕΚ από τις επιθέσεις που δέχεται από τους εκπροσώπους της διχοτόμησης και της διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Όσον αφορά τις αποκαλύψεις του προέδρου της ΕΔΕΚ παρατίθενται συνοπτικά τα κύρια σημεία όσων συμφώνησε ο κ. Αναστασιάδης με τον κ. Ακιντζί, όπως αυτά καταγράφονται στα επίσημα πρακτικά του Εθνικού Συμβουλίου:

1. ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

Συμφωνήθηκε όπως το Συνταγματικό Δικαστήριο αποτελείται από ίσο αριθμό Ε/Κ και Τ/Κ (4+4). Για συνταγματικά θέματα η επιλογή του προέδρου θα γίνεται με κλήρο από έναν κατάλογο ξένων δικαστών (εκτός Ελλάδας, Τουρκίας και Βρετανίας). Ο ξένος δικαστής θα προεδρεύει και θα έχει τη νικώσα ψήφο σε περίπτωση ισοψηφίας.

2. ΓΕΡΟΥΣΙΑ Η σύνθεση του ανώτατου νομοθετικού σώματος θα συγκροτείται στη βάση εθνοτικής προέλευσης 50/50 με ίσο αριθμό Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων (20 + 20).
3. ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ Οι πολίτες θα έχουν τέσσερις κατηγορίες πολιτών με διαφορετικές ιδιότητες:

• Όλοι όσοι θα έχουν την υπηκοότητα του τ/κ και του ε/κ συνιστώντος κράτους. Όλοι οι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι θα έχουν όλα τα δικαιώματα τους κατοχυρωμένα. • Ο Ε/κ που θα μετακινείται στην τ/κ συνιστώσα πολιτεία θα μπορεί να αιτείται να του παραχωρηθεί η τ/κ υπηκοότητα. Θα έχει δικαίωμα ψήφου στις εκλογές Τ.Α. και Ευρωεκλογές (όχι βουλευτικές, όχι Προεδρικές) • Όσοι θα έχουν μόνιμη εγκατάσταση αλλά δεν θα έχουν υπηκοότητα στη συνιστώσα πολιτεία θα έχουν δικαίωμα ψήφου μόνο στο βαθμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. • Αυτοί που θα διαμένουν στο ένα συνιστών κράτος αλλά θα θεωρούνται ετεροδήμοτες και θα ψηφίζουν για τις εκλογές του άλλου συνιστώντος κρατιδίου.

4. ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΟ Η Επιτροπή Περιουσιακού (με αναλογία 1 Ε/κ προς 1 Τ/κ και 1 ξένο εμπειρογνώμονα που θα προεδρεύει) θα αποφασίζει στη βάση κριτηρίων και θα παίρνει απόφαση που θα καθορίζει ποιος θα έχει προτεραιότητα ο ιδιοκτήτης ή ο χρήστης.
5. ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ Θα αποτελείται από 3+3 Ε/κ και Τ/κ. Θα υπάρχει εκ περιτροπής προεδρία (2 προς 1) και η νικώσα ψήφος θα ανήκει στον Πρόεδρο.
6. ΑΝΩΤΑΤΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΙ ΚΡΑΤΟΥΣ Θα υπάρχει αναλογία 2:1 για όλες τις θέσεις διορισμού.

Γραφείο Τύπου

Νεολαίας ΕΔΕΚ

09/03/2016

Του Αντρέα Χαραλάμπους

Δημοσιογράφος

Υπεύθυνος Τύπου Μ.Κ.Ο PlanBe, Plan it Be it

 

Αποτελούμε μέλη μιας κοινωνίας που αδιαμφισβήτητα απαρτίζεται, τουλάχιστον από πλευράς του ανδρικού πληθυσμού, από λάτρεις του ποδοσφαίρου, προσκυνητές της στρογγυλής θεάς. Εξίσου αδιαμφισβήτητο είναι και το γεγονός του διαχωρισμού των οπαδών σε ομάδες, βάσει πολιτικών πεποιθήσεων, οι οποίες κληρονομούνται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε όλο το οικογενειακό φάσμα επί γενεές γενεών. Ο διαχωρισμός όμως που διενεργείται υπό αυτές τις προϋποθέσεις, επιφέρει άνισση αντιμετωπίση σε συλλόγους και συρράξεις μεταξύ οπαδών, συνήθως όχι για “αθλητικούς”, αλλά για “πολιτικούς” λόγους. Κάτι τέτοιο όμως, δεν θα γινόταν σε μια χώρα με εκπαιδευμένους, κατατοπισμένους και υγειώς σκεπτόμενους πολιτικά πολίτες. Είναι λοιπόν η πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου ο αποδιοπομπαίος τράγος για τη ζούγκλα των κυπριακών γηπέδων ή η πολιτική άγνοια που μαστίζει τον μέσο Κύπριο;

 

Ο κύριος λόγος που επέφερε τον διαχωρισμό του κυπριακού ποδοσφαίρου σε αριστερά και δεξιά σωματεία, υπήρξε ο ελληνικός εμφύλιος. Έτσι το 1948 επήλθε η κυριότερη των διασπάσεων, χωρίζοντας ουσιαστικά στη μέση το τότε πρωτάθλημα της ΚΟΠ. Αυτής της διάσπασης είχε προηγηθεί μια άλλη, ένα χρόνο νωρίτερα, με τους Πεζοπορικό Λάρνακας, Ανόρθωση Αμμοχώστου και ΕΠΑ Λάρνακας, να κατηγορούν την ΚΟΠ για έυνεια των σωματείων της Λευκωσίας και ειδικότερα του ΑΠΟΕΛ. Επ’ αυτού τα τρία σωματεία αιτήθηκαν έδρα της επιτροπής της ΚΟΠ σε όλες τις πόλεις, αίτημα το οποίο απερρίφθη, με αποτέλεσμα την αποχώρησή τους και την δημιουργία της ΠΑΟΚ, που θα καταργηθεί μόλις ένα χρόνο μετά.

 

Με την επαναφορά των σωματείων το 1948 στο πρωτάθλημα της ΚΟΠ, επεβλήθη σε όλα τα σωματεία και τους αθλητές, η χουντικής πρωτοβουλίας υπογραφή δήλωσης εθνικόφρονων φρονημάτων. Η άρνηση υπογραφής του εκβιαστικού αυτού συμβολαίου σήμαινε αποβολή από τα αθλητικά δρώμενα επ’ αόριστον. Υπό αυτές τις συνθήκες αποχωρούντες ομάδες και αθλητές, δημιούργησαν νέα σωματεία και νέο πρωτάθλημα, αυτό της ΚΕΠΟ (Κυπριακή Ερασιτεχνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία), που απαρτιζόταν από τις: Ομόνοια και Ορφέα στη Λευκωσία, Νέα Σαλαμίνα στην Αμμόχωστο, ΑΛΚΗ στη Λάρνακα, ΑΜΟΛ στη Λεμεσό (το 1951 μετονομάζεται σε Ανταίο) και τον Νέο Αστέρα στη Μόρφου (σήμερα ΑΕΜ Μόρφου). Το νέο αυτό πρωτάθλημα έφερε πλήθος νέων οπαδών στα γήπεδα, ενώ ταυτόχρονα συγκέντρωσε και τη μερίδα του λέοντος του ενδιαφέροντος των ήδη υφιστάμενων.

 

Στην ΚΟΠ παρέμειναν τα σωματεία τα οποία ιδεολογικά άνηκαν στη Δεξιά παράταξη (όπως επίσης και η Τούρκικη Λέσχη Λευκωσίας και η αρμενική ΑΥΜΑ) και στην ΚΕΠΟ τα σωματεία που ιδεολογικά άνηκαν στην Αριστερά. Η ΚΟΠ, μετά την οριστική διάσπαση και τη δημιουργία της ΚΕΠΟ, έσπευσε να υποβάλει αίτημα για ένταξη στη Διεθνή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (ΦΙΦΑ) στην οποία εντάχθηκε ως πλήρες μέλος και ως εκ τούτου αποτέλεσε την επίσημη και διεθνώς αναγνωρισμένη Ποδοσφαιρική Αρχή της Κύπρου.

 

Δύο ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες και η διεξαγωγή δύο πρωταθλημάτων σε μια μικρή χώρα, όπως η Κύπρος, ήταν κάτι το πρωτοφανές. Δημιουργούνταν προβλήματα οικονομικά και γηπεδικά. Ο διαχωρισμός αποτελούσε τροχοπέδη στις προοπτικές για πρόοδο και ανάπτυξη του κυπριακού ποδοσφαίρου. Το μεγαλύτερο όμως αγκάθι ήταν το οικονομικό, έτσι τα σωματεία μέλη της ΚΕΠΟ ήταν υπέρ της ενοποίησης. Επιπρόσθετα, θεωρούσαν ότι το πνεύμα του αθλητισμού σημαίνει συναδέλφωση και φιλία και όχι διαχωρισμός και διακρίσεις. Οι βάσεις για την ενοποίηση του Κυπριακού Ποδοσφαίρου άρχισαν να μπαίνουν με την πρώτη έκδοση της αθλητικής εφημερίδας «ΑΘΛΗΤΙΚΗ», η οποία άρχισε σταυροφορία υπές της ενοποίησης, το Δεκέμβριο του 1952. Αυτοί δηλαδή που αποχώρησαν από τις ομάδες τους λόγω των πολιτικών τους φρονημάτων επέστρεψαν ως θιασώτες της ενοποίησης. Πέρα από το χώρο της ΚΟΠ (ξένοι προπονητές ομάδων ΚΟΠ) τάχθηκαν υπέρ της ενοποίησης. Η ΚΟΠ καταδίκασε τις δηλώσεις των προπονητών των δικών της σωματείων γιατί, σύμφωνα με αυτήν, «ήταν αντίθετες με το πνεύμα της Ομοσπονδίας». Οι παράγοντες της ΚΟΠ αρχικά κράτησαν εχθρική στάση και καταδίκαζαν όσους ενεργούσαν υπέρ της ενοποίησης. Το καλοκαίρι όμως του 1953, όλοι σχεδόν οι κορυφαίοι αθλητικοί παράγοντες της εποχής τάσσονταν υπέρ της ενοποίησης του κυπριακού ποδοσφαίρου. Τον Αύγουστο του 1953 η Νέα Σαλαμίνα, η Ομόνοια, η Αλκή και ο Ανταίος υπέβαλλαν κοινή αίτηση στην ΚΟΠ για εγγραφή στη δύναμη της ως σωματεία Α΄ κατηγορίας. Τον επόμενο μήνα, στις 19 Σεπτεμβρίου 1953, η ΚΟΠ έκανε δεκτή την αίτησητης Νέας Σαλαμίνας, της Ομόνοιας και του Ανταίου για ένταξη τους στην ΚΟΠ. Η ενοποίηση του ποδοσφαίρου ήταν γεγονός.

 

Η πολεμική όμως της ΚΟΠ προς τα σωματεία αυτά συνεχίστηκε. Απέρριψε την αίτηση της Αλκής, του Ορφέα και του Νέου Αστέρα Μόρφου (τα δύο πρώτα εντάχθηκαν ένα χρόνο αργότερα). Επιπρόσθετα, επικαλούμενοι κάποιο καταστατικό σημείο, υποστήριξαν ότι μια ομάδα έπρεπε να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα Α’ κατηγορίας και οι άλλες δύο στην Β´ κατηγορία. Οι ομάδες της ΚΕΠΟ για να επιτευχθεί η ενοποίηση, αποδέχτηκαν το γεγονός αυτό. Αποφασίσθηκε σε ειδική συνεδρία της ΚΕΠΟ, όπως στην Α’ κατηγορία ενταχθεί η Ομόνοια και στη Β’ κατηγορία η Νέα Σαλαμίνα και ο Ανταίος. Η ΚΕΠΟ αυτοδιαλύθηκε. Η ενοποίηση του κυπριακού ποδοσφαίρου έγινε δεκτή από το φίλαθλο κόσμο και το ενδιαφέρον αναθερμάνθηκε και αυξήθηκε κατακόρυφα. Τα γήπεδα ήταν ασφυκτικά γεμάτα. Τον Οκτώβριο του 1955 και ενώ ο αγώνας της ΕΟΚΑ βρισκόταν σε εξέλιξη η ΚΟΠ αποφάσισε την προσωρινή αναστολή της συμμετοχής των τουρκοκυπριακών ομάδων στα πρωταθλήματα της, ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος πρόκλησης επεισοδίων στα στάδια μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, καθώς οι σχέσεις των δύο κοινοτήτων ήταν τεταμένες. Αν και η απόφαση της ΚΟΠ ήταν προσωρινή, οι Τουρκοκύπριοι προχώρησαν στη σύσταση δικής τους ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας και τη διοργάνωση πρωταθλημάτων με τη συμμετοχή τουρκοκυπριακών ομάδων από όλη την Κύπρο.

 

Οι ελληνοκυπριακές και οι τουρκοκυπριακές ομάδες δεν αγωνίστηκαν μαζί για 50 χρόνια. Τελευταία φορά που είχαν βρεθεί αντιμέτωπες ομάδες από τις δύο κοινότητες, ήταν στο πρωτάθλημα της περιόδου 1954-55, όπου αναμετρήθηκαν ο Πεζοπορικός με την Τσετίν Καγιά με τον Πεζοπορικό να επικρατεί με 4-1. Στις 26 Μαρτίου 2005 η Νέα Σαλαμίνα έδωσε φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα με την τουρκοκυπριακή Γενί Τζαμί, στο γήπεδο Αμμόχωστος, επικρατώντας με 6-0. Ήταν ο πρώτος αγώνας μεταξύ ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής ομάδες μετά από 50 χρόνια. Την αναμέτρηση παρακολούθησαν 2500 φίλαθλοι και από τις δύο μεριές που κάθισαν μαζί στις κερκίδες στέλνοντας μήνυμα ειρήνης. Στην αναμέτρηση παρευρέθηκαν εκπρόσωποι της πολιτικής ηγεσίας και από τις δύο κοινότητες, των δημοτικών και αθλητικών αρχών και της Εκκλησίας.

 

Σε ένα τόπο λοιπόν που οι εξωγενείς παράγοντες προήγαγαν για χρόνια τον εθνικό διαχωρισμό με απώτερο στόχο τον έλεγχο του νησιού, εμείς οι ίδιοι δεν σταματήσαμε ποτέ να τηρούμε τους ίδιους κανόνες και να διατηρούμε μια κοινωνία σε μόνιμη σύψη.

 

Η άγνοια είναι αρρώστια και οδηγεί στην άκριτη αποδοχή σκάρτων επιβολών και την αποδυνάμωση του κοινωνικού συνόλου. Η στροφή σημαντικής μερίδας κόσμου προς τον προσωπικό τους χρωματιστό “δαίμονα”, έχει ως μόνο αυτοσκοπό τον αποπροσανατολισμό του από τα πραγματικά του προβλήματα και τους πραγματικούς θύτες για τη δημιουργία τους. Αντίθετα σε μια υγιή κοινωνία χωρίς ιστορικές ελλείψεις και ασάφειες και οικοδόμιση σωστής πολιτικής και κριτικής σκέψης, ακόμη και σε περίπτωση πανομοιότυπου οπαδικού διαχωρισμού, η πολιτική ζωή θα διανθιζόταν στα έδρανα της Βουλής ή τις πλατείες και τους δρόμους, παρά στα γήπεδα. Καταδικάζουμε και ικτύρουμε τις ζωώδης συμπεριφορές από ανεγκέφαλους οπαδούς, που περιπλανώμενοι με βαθιάς ιστορικής σημασίας λάβαρα και μηδαμινές γνώσεις για αυτά, οπλίζονται με πάθος και ψευτομαγκιά για να αντιμετωπίσουν τον φανταστικό εχθρό. Αλλά πάνω απ’ όλα καταδικάζουμε τους υθίνοντες που μέσω της ανευθυνότητας και της ανικανότητάς τους επέτρεψαν τη δημιουργία και τη διατράνωση τέτοιων φαινομένων. Ίσως μια μέρα, οπλισμένοι με σωστό ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο, κατεβούμε με καθαρά μυαλά και απολαύσουμε το παιχνίδι. Με σεβασμό στο παρελθόν της χώρας και των συλλόγων της, που συνδιασμένα με δίψα για ανάπτυξη προσωπικής διαλεκτικής και όχι κατανάλωση fast food ιδεολογίας, ίσως οδηγήσει σε νέους, πιο λειτουργικούς διαχωρισμούς…

 

 

Η Μαρία Αμαλία Μερκούρη, εγγονή του «Μεγάλου Σπύρου», Δημάρχου Αθηναίων για πολλά χρόνια, μεγάλωσε σε ένα σπίτι όχι ιδιαίτερα πλούσιο, αλλά γεμάτο με όμορφες και ευτυχισμένες στιγμές. Αν και η καταγωγή της της υποδείκνυε να ακολουθήσει την πεπατημένη οδό, δηλαδή να τελειώσει το σχολείο και να αφοσιωθεί στη δημιουργία οικογένειας, εντούτοις, αποφάσισε από νωρίς να μη δεχθεί τη ζωή της μητέρας της ή της γιαγιάς της. Ήθελε να αλλάξει την εποχή! Και έτσι έγινε.. Σε ηλικία μόλις 11 ετών … έγινε αμετάπειστη αντιφασίστρια και αμφίβολη βασιλόφρων…

Η Μελίνα, λάτρεψε το θέατρο στην ηλικία των 10, και από τότε.. βεβαιώθηκε πως δεν υπήρχε καμία ζωή για εκείνη, εκτός από τη ζωή μιας ηθοποιού. Αποφοίτησε από το Εθνικό Θέατρο το 1944 και έκτοτε, πρωταγωνίστησε σε πλειάδα θεατρικών και κινηματογραφικών έργων, με πιο γνωστά το «Ποτέ την Κυριακή», για το οποίο κέρδισε το βραβείο πρώτης γυναικείας ερμηνείας του Φεστιβάλ των Καννών και μία υποψηφιότητα για Όσκαρ, το «Στέλλα», το «Φαίδρα», το «Τοπ Καπί» κλπ. Το 1956, μαζί με τον Ζυλ Ντασέν γυρίζουν την ταινία «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», βασισμένη στο oμώνυμο μυθιστόρημα του Ν. Καζαντζάκη.

Παράλληλα με την υποκριτική, η Μελίνα ήταν και μια σπουδαία ερμηνεύτρια, με πάνω από 15 κυκλοφορημένους δίσκους. Μεταξύ άλλων, ερμήνευσε Μάνο Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρο Ξαρχάκο και Βασίλη Τσιτσάνη.

Εκτός όμως από μία σπουδαία ηθοποιός και ερμηνεύτρια, η Μελίνα ήταν και μία μοιραία γυναίκα, στη ζωή της οποίας οι άντρες και ο έρωτας κατείχαν σπουδαία θέση. Είχε πολλούς έρωτες και σχέσεις, δύο φορές όμως οδηγήθηκε σε γάμο. Την πρώτη με τον Πάνο Χαροκόπο και τη δεύτερη με τον έρωτα της ζωής της Ζυλ Ντασέν, με τον οποίον έπαιξαν μαζί, σκηνοθέτησαν μαζί, εξορίστηκαν μαζί, πάλεψαν μαζί, γέρασαν μαζί…

Η Ρωμιά Μελίνα, πρωταγωνίστησε στον αγώνα ενάντια της Χούντας, την επταετία 1967-1974.

…«Όταν μια ολόκληρη χώρα υποδουλώνεται σε μια δικτατορία, είτε με τη δική της πολεμική μηχανή ή με ξένα στρατεύματα, υπάρχει ένας σταθερός παράγοντας. Ζεις μέσα στην ταπείνωση. Σου αφαιρείται η ελευθερία σου και υποβιβάζεσαι. Αλλά η μεγαλύτερη ταπείνωση έρχεται απ’τον ίδιο το φόβο σου».

Η Μελίνα όμως, ήταν άνθρωπος από τη φύση της επαναστάτρια, ελεύθερη, μα πάνω από όλα.. Γεννήθηκε Ελληνίδα! Εκμεταλλεύτηκε έτσι, την αναγνωρισιμότητα, τη φήμη και τη λάμψη της, και με πορείες, συναυλίες, αλλά και συναντήσεις με πολιτικούς και προσωπικότητες του πνεύματος παγκοσμίου κύρους, προσπάθησε να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη και να πολεμήσει τη Χούντα. Σε όλο αυτό τον Αγώνα, η Μελίνα δέχτηκε πολλές απόπειρες δολοφονίας, μία από τις οποίες παρολίγο να της στερήσει και τη ζωή.

Το μεγαλύτερο χτύπημα όμως, ήταν η αφαίρεση της ελληνικής υπηκοότητας. «Νωρίς το πρωί της 12ης Ιουλίου 1967, το τηλέφωνο. Εκείνος ο ήχος. Ήταν ένας δημοσιογράφος..’Κυρία Μερκούρη, ο κ.Παττακός, ο Έλληνας Υπουργός Εσωτερικών, σας κήρυξε εχθρό του λαού. Λέει πως βλάψατε ηθικά και οικονομικά τη χώρα. Η περιουσία σας θα δημευθεί και σας αφαιρούν την ελληνική ιθαγένεια’… Τα λόγια τελικά ανέβηκαν στα χείλη μου. ‘Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο κ. Παττακός γεννήθηκε φασίστας. Θα πεθάνει φασίστας’.».

«Γράφω το 1970. Έχουν περάσει πάνω από 4,5 χρόνια από τότε που είδα για τελευταία φορά ένα ελληνικό καλοκαίρι, αλλά ο Θεός θέλησε να είναι ένα όμορφο καλοκαίρι στις Σπέτσες… Δεν ξέρω πότε θα ξαναδώ την Ελλάδα. Δεν ξέρω πόσο μπορώ να αντέξω. Ίσως μόνο οι Έλληνες θα καταλάβουν τι εννοώ όταν λέω πως η εξορία είναι ιδιαίτερα δύσκολη όταν έχει πανσέληνο. Τότε σπάω..» έχει γράψει στην αυτοβιογραφία της, με τίτλο «Γεννήθηκα Ελληνίδα», η συγγραφή της οποίας έγινε κατά τη διάρκεια της εξορίας της από την Ελλάδα. Τα έσοδα από το βιβλίο, δόθηκαν όλα στον αντιδικτατορικό αγώνα, και αξίζει να σημειωθεί πως η έκδοσή του στα ελληνικά δεν ήταν νόμιμη.

Με την πτώση της Χούντας το 1974, η Ελληνίδα Μελίνα, επιστρέφει στο σπίτι της, την Ελλάδα, όπου μαζί με στελέχη της αντιστασιακής οργάνωσης Π.Α.Κ και τον Ανδρέα Παπανδρέου, ιδρύουν το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, ΠΑ.ΣΟ.Κ όπως ονομάστηκε αργότερα. Από τότε, η πολιτική της δραστηριότητα αλλά και η αγάπη της για την Ελλάδα και τους Έλληνες, γίνονται ακόμα πιο έντονα.

Το 1977 επιτυγχάνει να εκλεγεί βουλευτής στη Β΄Πειραιά και διατελεί Υπουργός Πολιτισμού επί διακυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου (1981-1989 και 1993-1994). Υπήρξε η μακροβιότερη Υπουργός Πολιτισμού και «άντεξε» όλους του ανασχηματισμούς του Α.Παπανδρέου.

«Εκμεταλλεύτηκε» τη δύναμη που της πρόσφερε το αξίωμά της, για να ξεκινήσει ένα άνισο, αλλά δίκαιο αγώνα, για την επιστροφή των κλεμμένων γλυπτών και μαρμάρων του Παρθενώνα από τον λόρδο Έλγιν, στο φυσικό περιβάλλον και το λαό τους. Με το σύνθημα «Δώστε τα πίσω!» ξεκίνησε τον αγώνα της. Το πρώτο που έκανε, ήταν να επιβάλει την ονομασία «μάρμαρα του Παρθενώνα» και όχι «ελγίνεια μάρμαρα». Αποκορύφωμα του αγώνα αυτού, η επίσκεψή της στο Βρετανικό Μουσείο, όπου και μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές, είχε το θάρρος να ζητήσει από τον Επικεφαλής του Μουσείου την επιστροφή των μαρμάρων και χαρακτηριστικά τα λόγια της ήταν: «Είναι μέρος του μνημείου. Κατέστρεψαν το μνημείο, ένα μοναδικό μνημείο! Πέστε μου! Υπάρχουν πολλοί Παρθενώνες στον κόσμο;»

Εκτός από αυτό, η Μελίνα, άφησε πίσω της μια τεράστια παρακαταθήκη, αφού δημιούργησε το θεσμό των Δημοτικών Περιφερειακών θεάτρων (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ), με σκοπό να αναβαθμίσει την πολιτιστική δραστηριότητα της περιφέρειας. Ταυτόχρονα, εισήγαγε το μαζικό θέατρο για τους μαθητές, τη δωρεάν είσοδο στα μουσεία για τους Έλληνες, τους πολιτιστικούς ακολούθους στις Πρεσβείες, ήταν πρωταγωνίστρια για τη διεκδίκηση της Χρυσής Ολυμπιάδας και θέσπισε το θεσμό των πολιτιστικών πρωτευουσών της Ευρώπης, με πρώτη πολιτιστική πρωτεύουσα την Αθήνα, το 1985. Και ενώ προσπαθεί να εντάξει τον πολιτισμό και τη θεατρική αγωγή στα σχολεία, χάνει την άνιση μάχη με τον καρκίνο, και αφήνει την τελευταία της πνοή στην Νέα Υόρκη, στις 6 Μαρτίου 1994.

Η σορός της τίθεται σε λαϊκό προσκήνυμα, ανακηρύσσεται τριήμερο εθνικό πένθος και είναι η πρώτη Ελληνίδα η οποία κηδεύεται με τιμές αρχηγού κράτους.

Η Μελίνα υπήρξε παιδί, σύζυγος, ηθοποιός, ερμηνεύτρια, γυναίκα, πολιτικός, σοσιαλίστρια.. Μα πάνω από όλα υπήρξε Αγωνίστρια, Επαναστάτρια, Ελληνίδα.. Μια ταυτότητα που δεν έχασε ποτέ, γιατί.. «Το να έχεις γεννηθεί Έλληνας θα πει να σε βαραίνει μια υπέροχη κατάρα».

Ακόμα και μετά το θάνατό της, το έργο και τα λόγια της πρέπει να αποτελούν για εμάς φάρο και λαμπρό παράδειγμα και ειδικά σήμερα, ηχούν έντονα στα αυτιά μας..

«Πολλές φορές έχουμε απογοητευτεί. Πολλές φορές έχουμε ντροπιασθεί. Αλλά υπάρχει ο ήλιος και η θάλασσα και η ανάμνηση όλων των καλών ανθρώπων που πέθαναν για την Ελευθερία της Ελλάδας, για να μας δώσει καινούργια ελπίδα. Οι καινούργιες ελπίδες μπορεί να φέρουν καινούργιες απογοητεύσεις αλλά από καθαρή ελληνικότητα θα βρούμε έναν τρόπο για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα.».

Βγήκε η Κύπρος απ ‘ το μνημόνιο και πανηγυρίζει η Κυβέρνηση! Στις λαϊκές γειτονιές της Κύπρου μας , πάντως δεν είναι και τόσο διάχυτος ο ενθουσιασμός… Γιατί;

Διότι, οι παππούδες και οι γιαγιάδες προσμένουν την κουτσουρεμένη σύνταξη για να επιβιώσουν, να δώσουν κατιτίς στα εγγόνια τους αφού οι γονείς τους πλέον δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά.

Διότι, οι άρρωστοι πεθαίνουν αφού δεν έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν τα ακριβά φάρμακα που τους προσφέρει η κυβέρνηση και σύμφωνα με τον Αβέρωφ Νεοφύτου “πάντα θα υπάρχουν ακριβά φάρμακα…” . Και τι έγινε αν πεθαίνει κάποιος; Τυχαίνει ο λαός μας, όπως παρατηρείται να μην είναι προνομιούχος…

Διότι η ανεργία η μεγαλύτερη μάστιγα της εποχής μας , γίνεται μέσο προπαγάνδας στα χέρια των Κυβερνώντων πανηγυρίζοντας δήθεν μειώσεις ! Μετέτρεψαν την ανεργία από ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα σε πογκρόμ φτηνού εργατικού δυναμικού για το Κεφάλαιο.

Διότι ο εργάτης, χρόνο με το χρόνο χάνει δικαιώματα, διεκδικήσεις και υποδουλώνεται στην υπεραξία του Κεφαλαιοκράτη και οι αλυσίδες του να γίνονται ακόμα πιο αφόρητες . Η εργατική τάξη αναγκάζεται να υποστεί τις βάρβαρες μειώσεις από την μισθοδοσία αφού είναι ευρέως γνωστόν ότι ποτέ μέχρι σήμερα το Κεφάλαιο στην Κύπρο δεν ήταν τόσο δυνατό όσο με την σημερινή Κυβέρνηση.

Διότι 15,000 μικρομεσαίοι επιχειρηματίες έχουν βάλει λουκέτο λόγω των μέτρων της Κυβέρνησης που ευνοούν ουσιαστικά τις μεγάλες πολυεθνικές και ορισμένα ντόπια μονοπώλια.

Διότι η λαϊκή περιουσία ξεπουλιέται στους διεθνείς δανειστές και μεγαλοκαρχαρίες. Παρόλο, που εξήλθε η Κύπρος απ’ το Μνημόνιο, η Κυβέρνηση ετοιμάζεται να ξεγυμνώσει το κράτος από την ΑΗΚ, την ΑΤΗΚ,τα λιμάνια μας. Οι αποκρατικοποιήσεις είναι εργαλείο εφαρμογής της ελεύθερης αγοράς δημιουργώντας μονοπώλια και κέρδη για το Κεφαλαίο. Μας αρπάζουν την περιουσία μας , αυτά που χτίσαμε εμείς ως λαός με τόσο μόχθο και κόπο για να τα πάρει ένας Κεφαλαιοκράτης που θα μας ρουφάει το αίμα μέχρι την τελευταία σταλιά…

Διότι 240.000 Κύπριοι ζουν κάτω απ ‘το όριο της φτώχειας λόγω των συνεχή μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης και των αδηφάγων ταμείων των Τραπεζιτών. Γιατί ο καπιταλισμός είναι απάνθρωπος, είτε με μνημόνιο είτε με χωρίς μνημόνιο! Γιατί απ’ το μνημόνιο μπορεί να βγήκαν οι τράπεζες όχι όμως και ο λαός!

Γραφείο Τύπου

Νεολαίας ΕΔΕΚ

08/03/2016

Της Στέφανης Ανδρέου

Πρόεδρος Νεολαίας ΕΔΕΚ

 

3/3/57… Σε ένα υγρό κρησφύγετο στον Μαχαιρά. Περικυκλωμένο από Άγγλους… Εκεί το βροντοφώναξες Γρηγόρη. «Μολών λαβέ»… και ξεκίνησες τη μάχη! Για 10 ολόκληρες ώρες το κρησφύγετό σου… κάστρο άπαρτο της Λευτεριάς! Αδύνατον να σε νικήσουν! Περιέλουσαν έτσι το κρησφύγετό σου με βενζίνη και σε έκαψαν…

 

Καιόμενος σαν λαμπάδα έπεσες. Μια άμορφη μάζα από καμένη σάρκα… μα πυροβολώντας… ως το τέλος! Έτσι ξέρουν να πολεμούν οι Έλληνες, μα συνάμα έτσι ξέρουν και να πεθαίνουν! Πολεμώντας μέχρι το τέλος! Το κορμί σου ολοκαύτωμα… μα σύμβολο δόξας, σύμβολο ιερό, σύμβολο αγώνα για Ελευθερία…

 

Έκανες τους νικητές νικημένους… και τους νικημένους νικητές! Αυτό επιθυμούσες! Και τα κατάφερες…

 

Κι ενώ εσύ Γρηγόρη, καλέ μου Γρηγόρη… έδωσες τη ζωή σου για την ελευθερία αυτής της πατρίδας, αυτοί, οι σημερινοί περίπτυστοι «ηγετίσκοι», αυτά τα μικρά ανθρωπάκια, «πολεμούν» για το ξεπούλημα της πατρίδας μας.

 

Και ενώ εσύ, καλέ μου Γρηγόρη, βροντοφώναξες στους Άγγλους «Νήσος τις έστι!» και τους ντρόπιασες, αυτοί σήμερα σκύβουν το κεφάλι στα προστάγματα του κατακτητή. Ξέχασαν το δεν ξεχνώ Γρηγόρη, ξέχασαν την εισβολή, την κατοχή, τους πρόσφυγες, τους εγκλωβισμένους, τα εγκλήματα πολέμου, ξέχασαν την λέξη ΛΕΥΤΕΡΙΑ Γρηγόρη! Μάχονται για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία… Μας λένε ότι δεν έχουμε τη δύναμη να ανατρέψουμε τα δεδομένα της κατοχής, δεν μπορούμε να νικήσουμε την Τουρκία. Οι βουτυροσπόνδυλοι… Μιλάνε για επαναπροσέγγιση Γρηγόρη… Ναι, επαναπροσέγγιση! Όχι, περίμενε… Όχι αυτή που έχεις στο μυαλό σου όμως… Την άλλη την επαναπροσέγγιση… Αυτή.. των σχέσεων της καλής γειτονίας!

 

Ντρέπομαι Γρηγόρη… Ντρέπομαι για όλους αυτούς… Για αυτούς που ξεπούλησαν αρχές, αξίες, ιδανικά, πατρίδα, Ελευθερία για λίγες ψωροδεκάρες! Αλλά ξέρεις Γρηγόρη, οι εφιάλτες πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν, έτσι δεν είναι; Και εσένα, ο δικός σου εφιάλτης σε πρόδωσε… ο δικός σου εφιάλτης σε καρβούνιασε!

 

Ξέρεις όμως Γρηγόρη.. Ποιο πολύ ντρέπομαι για τους άλλους… αυτούς που εγκατέλειψαν άξαφνα τον ανηφορικό δρόμο της Λευτεριάς και προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα! Αυτούς που σε είχαν ως πρότυπο.. Και εσένα, και τον Βαγορή, και τον Κυριάκο, και όλους… Αυτοί σε πρόδωσαν περισσότερο… Όχι από ανάγκη, όχι γιατί αλλαξοπίστησαν, όχι γιατί δεν πιστεύουν πια σε εσάς, αλλά γιατί τους παρέσυρε το ρεύμα, κουράστηκαν να αγωνίζονται…

 

Αυτούς πρέπει να αφυπνίσεις ξανά! Αυτοί θα βαδίσουν το δρόμο της Λευτεριάς! Αυτοί θα πολεμήσουν τους άλλους, τους εφιάλτες και θα τους ανατρέψουν!

 

Και τώρα, τι να σου πω Γρηγόρη… Δυο –τρία μόνο δανεικά λόγια.. «Τη γη μας την πικρή, πατήσαν δολοφόνοι και συ δεν είσαι πια, Κι είμαστε τώρα μόνοι…»

 

Μας λείπεις Γρηγόρη!