Μπορεί ένας Ποιητής να Αλλάξει τον Κόσμο ;
Αν θέλει η ιστορία να δώσει την αληθινή και ολοκληρωμένη εικόνα ενός λαού σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους, δεν μπορεί παρά να ανατρέξει, εκτός από άλλα επιστημονικά συγγράμματα και ευρήματα και στην τέχνη που άνθισε κατά τον συγκεκριμένο χρόνο.
Πρώτη θέση σ’ αυτό το ταξίδι αναζήτησης έχει η Τέχνη του Λόγου, με πιο παλιά μορφή έκφρασης, την ποίηση. Η ποίηση ξεφεύγει από τα στεγανά, ανοίγει τον δρόμο της ψυχικής αποκάλυψης και του βίου των ανθρώπων αλλά και των τόπων που έζησαν.
Η ποίηση και ο ποιητής δεν διαχωρίζονται. Ο ποιητής σκαρφαλώνει στις λέξεις όπως μια ανεμόσκαλα κι’ από εκεί βλέπει τον κόσμο και καταγράφει τις αλήθειες του.
Η αλήθεια όμως, δεν είναι πάντα εύκολη, η αλήθεια γίνεται για κάποιους επικίνδυνη. Γράφει ο Δώρος Λοΐζου «Ένας ποιητής κινείται ανάμεσα μας … Προσοχή ! Όπου κι αν το συναντήσετε, πυροβολήστε χωρίς προειδοποίηση … Είναι επικίνδυνος»
Έτσι είπε … και τον σκότωσαν !
Δολοφονήθηκε από τους φασίστες στις 30 Αυγούστου του ΄74.
Ο Δώρος έζησε ήσυχα και έφυγε με κρότο. Το 1956 φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και το 1968 φοίτησε στη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων της Ρόδου. Από εκεί εκδιώχθηκε κακήν κακώς για την αντιδικτατορική του δράση. Το 1969 φοιτά στο Ελληνικό Κολλέγιο στη Βοστώνη και το ΄72 παίρνει δίπλωμα στην Ιστορία. Και από τότε αρχίζει να καταγράφει την ιστορία, γυρνώντας πίσω στην Κύπρο και εντασσόμενος στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της ΕΔΕΚ.
Οργανωτικός Γραμματέας της Σ.Ν. ΕΔΕΝ και καθηγητής στην Αγγλική Σχολή στη Λευκωσία.
Η πέννα του δεν σταματά, καταγράφει γεγονότα, συναισθήματα, ιδέες.
Ανοίγει το δικό του παράθυρο στην αλήθεια. Φωνάζει για τους αδικημένους, για τους φασίστες, για τον λαό, για τη δικαιοσύνη, τους φαύλους, τους μίζερους.
« Και ποιος σας είπε ότι αυτό που κάνω λέγεται ποίηση; Εγώ, απλώς, αντιγράφω αδέξια τον Ήλιο».
Η φωνή του ήταν επικίνδυνη. Βασικός συνεργάτης του Γιατρού, σταθερός σύντροφος στο ταξίδι της αναζήτησης της δικαιοσύνης και της ελευθερίας για τους λαούς. Ένας οραματιστής που μετουσίωνε τις ιδέες, σε πράξεις. Αλήθεια πόσο μας λείπει !!!
Ένας ανθρωπιστής ποιητής που «έπρεπε» να πεθάνει, «έπρεπε» να σιγήσει.
Η φωνή του Λυσσαρίδη, η φωνή του Δώρου, η φωνή της ΕΔΕΚ «έπρεπε» να δολοφονηθεί !
Ο ποιητής προανήγγειλε το θάνατο του μεσα από τους στίχους του :
« Έρχονται πάλι.
Έρχονται Φεντερίκο.
Μαύρα μάτια, μαύρες καρδιές, μαύρες κάννες,
Έρχονται να σε ξανασκοτώσουν Φρεντερίκο.
……………………..
Κι’ ύστερα θα πουν ότι σε σκότωσαν κατά λάθος, πως ήταν ατύχημα, τυχαίο περιστατικό».
Το πρωί της 30ης Αυγούστου του 1974, σίγησε η φωνή του ποιητή.
Νόμισαν ότι τον σκότωναν. Αλλά η φωνή του παραμένει στεντόρεια, να ταράσσει τις σκουριασμένες, ακίνητες ψυχές μας. Να μας μιλά για τους αγώνες που πρέπει να κάνουμε, για τις πατρίδες που πρέπει να λευτερώσουμε, για τον λαό που πρέπει να αφυπνίσουμε.
Εμπνευσμένος από την ποίηση μεγάλων δημιουργών, τους οποίους μετέφρασε, όπως τον Cari Sandburg, ο Δώρος μας κάνει κοινωνούς με την αγωνία του για το ξύπνημα του λαού από τον λήθαργο.
Κραυγάζει μέσα από τους στίχους του για αντίσταση σε κάθε μορφή καταπίεσης.
« Όταν εγώ ο Λαός, μάθω να μην ξεχνώ εύκολα, όταν εγώ ο Λαός, μάθω να χρησιμοποιώ τα μαθήματα του χτες, και μάθω να μην ξεχνώ ποιος με λήστεψε πέρσι, ποιος με πήρε για κορόιδο, τότε δεν θα βρεθεί κανένας ρήτορας, σ’ όλη τη γη που να λέει τη λέξη «Λαός» με τόνο χλευαστικό ή με κάποιο περιπαιχτικό χαμόγελο».
Η Δημοκρατία είναι ο λαός. Η δύναμη του λαού, είναι στην συνειδητή εμπλοκή του στα κοινά, στην κρητική του σκέψη, στην αντίσταση του στα στεγανά της εκμετάλλευσης της εξουσίας.
Η δύναμη του λαού είναι στη ψήφο του. Ένας συνειδητός πολίτης, με κρητική σκέψη μπορεί να γράψει το μέλλον του, να το διαμορφώσει, να το οδηγήσει, να ανοίξει δρόμους και ευκαιρίες.
Η υποδούλωση δεν είναι μόνο η στρατιωτική, η υποδούλωση του μυαλού και της ψυχής είναι ένα βήμα πιο κάτω. Γιατί ο κατασκευαστής, ο καταπατητής, ζητά την υποταγή, και όταν αυτή προσφέρεται αυτόβουλα από τον αδικημένο, τον καταπιεσμένο, τότε η κυριαρχία του είναι ΑΠΟΛΥΤΗ.
Καλεί ο Δώρος Λοϊζου με απόγνωση :
« Τίποτε, Θεέ μου, τίποτε
Ερήμωση
Χάος
Τίποτε
Είμαι χαμένος.
ΌΧΙ … ΟΧΙ … ΟΧΙ…
Επανάσταση
Ναι, γρήγορα, για όνομα Του Θεού.
Γρήγορα, με σημαία.
Επανάσταση»
Στροβιλίζουν οι στίχοι στα αυτά μας.
-Σήμερα, που συνηθίσαμε την κατοχή, που πηγαίνουμε ταξιδάκια αναψυχής και αφήνουμε άκριτα τον οβολό μας στους σφετεριστές, για να αναπτύξουν καλυτέρα τις πατρογονικές μας εστίες και να ριζώσουν πιο βαθειά, με την δική μας βοήθεια.
Σήμερα, που η Παιδεία παραπαίει μόνο στις ατραπούς της επιχειρηματικότητας, που ο Ανθρωπισμός έγινε τίτλος σε κάποιο κεφάλαιο βιβλίου, που η κρητική σκέψη παραμένει αίολος στόχος στα αναλυτικά.
-Σήμερα, που οι αριθμοί ευημερούν και οι οίκοι αξιολόγησης μας αναβάθμισαν σε ΒΒ+, αλλά ένα μεγάλο μέρος του λαού, βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, τα παιδιά μας ξενιτεύονται για να βρουν δουλειές και πολλοί κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους από τις εκποιήσεις των ανάλγητων τραπεζών.
-Σήμερα που η Οικονομική Ολιγαρχία χορεύει πάνω στην αποχαυνωμένη μας συνείδηση και κερδοσκοπεί χωρίς αντιστάσεις.
-Σήμερα, που ο φασισμός απόκτησε όνομα στον κομματικό χάρτη και έδρες στη Βουλή, έχοντας στήριξη για να διαλαλεί ξεδιάντροπα στα σκοτεινά και επικίνδυνα μονοπάτια του, μηνύματα μίσους για την ανθρωπότητα.
– Σήμερα που κοιμόμαστε και ξυπνούμε ήσυχοι, μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας και ατενίζουμε την Τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο, … έτσι απλά.
– Σήμερα οι στίχοι του ποιητή Δώρου Λοϊζου, του Επαναστάτη, του Οραματιστή, είναι πιο επίκαιροι από ποτέ.
Δώρο ζεις μέσα στις ψυχές μας.
Να Λευτερώσουμε τον τόπο μας.
Να αλλάξουμε τη κοινωνία.
Στο ερώτημα,
- Μπορεί ένας ποιητής να αλλάξει τον κόσμο ;
- NAI ! ΄Αν υπάρχει Λαός
Λευκωσία 12 Σεπτεμβρίου 2019
